SIMPLY

W. Vynck

05/02/2022 - 16/04/2022

W. VYNCK

Toen Willy Vynck (1944) als jongeman zijn legerdienst vervulde, had hij een moeilijke relatie met zijn sergeant. “Ho maar”, zei Vynck, “de oorlog is nog niet begonnen, ik heb nog tijd.” De traagheid centraal. Een thema dat hij zijn hele leven heeft meegedragen en dat ook terug te vinden is in zijn fotografie. Let op, traagheid valt niet te verwarren met luiheid, want lui is hij allerminst. De man uit Assebroek is zeer actief bezig maar gaat kalmpjes door het leven en beweegt op het ritme waarmee de wereld ronddraait. Met plezier ruilde hij na zijn dienstplicht zijn geweer in voor een fototoestel en daarmee zoekt hij de schoonheid in het alledaagse. Of liever: vindt hij de schoonheid in het alledaagse. Want zoals de kunstenaar zelf zegt: “Ik ga vooral nergens naar op zoek”.

Van jongs af aan geraakte de Belgische fotograaf gefascineerd door prachtige beelden die hij vaak in één van zijn vele boeken zag. Een vriend leende hem zijn fototoestel uit en Vynck geraakte in de ban van de fotografie. Hij begon van nul en bleef altijd opnieuw proberen, experimenteren en observeren. Maar voor de eeuwige criticus Vynck duurde het jaren voor hij tevreden was met zijn eigen werk.

Willy Vynck woont en werkt net buiten de Brugse binnenstad, bij één van de grote toegangspoorten naar de historische stad.

ZIJN WERK

De banale en eenvoudige werkelijkheid, dat is zijn onderwerp. Een hoek van een bank, de achterkant van een verkeersbord, het dak van een huis, een terrasje met jonge vriendinnen, een blad net neergedwarreld uit een boom. Beelden die we niet in ons geheugen prenten omdat ze te alledaags lijken. Het is precies het alledaagse leven en de schoonheid ervan die Vynck ons wil laten waarderen. Onopvallend als een ornament in een hoek van de kamer wacht de kunstenaar soms uren en zelfs dagen op dat perfecte beeld dat voor zijn camera zal verschijnen. “Als het mij aanstaat, leg ik het vast”, verklaart hij.

Vynck kiest resoluut voor zwart-wit fotografie om meer diepgang te creëren. Kleur mag dan wel de realiteit van het leven zijn maar je bereikt meer ernst en brengt mooiere verhalen in zwart-wit. Het is opvallend dat iedereen zijn momentopnames anders interpreteert. Bij de ene roept zijn werk warmte, genegenheid en intimiteit op. Vynck geeft immers vaak persoonlijke interacties weer, waarbij je als toeschouwer het gevoel krijgt dat je ergens binnenbreekt waar je niet hoort te zijn. Anderen voelen dan weer een zekere verlatenheid of eenzaamheid. Schaduwen op oppervlakken waarbij je bijna smeekt om de figuur of het voorwerp zelf te kunnen zien, net links of rechts van de foto. De fotograaf doet ons verlangen naar het onzichtbare en meer.

SIMPLY W. VYNCK

In ‘SIMPLY’ wil Vynck dat de bezoeker de stress van de complexe samenleving even helemaal vergeet en zet hij de schoonheid, verscheidenheid en vooral ook zichzelf centraal. De foto’s tonen zijn eerlijke kijk op de wereld en die is vrij simpel: wanneer hij iets moois ziet, legt hij het vast. Schoonheid ontdekken vindt hij niet moeilijk, maar het prachtig vastleggen van die plek op dat moment is net de kunst. Het is verhelderend dat een kunstenaar ijvert voor simpele schoonheid in een wereld met zo’n complexiteit.

 ‘SIMPLY’ verwijst niet enkel naar het alledaagse dat Vynck vastlegt. Men kan de titel ook lezen als: ‘SIMPLY W. VYNCK’. Zowel de kunstenaar als zijn kunst zijn pretentieloos. “Ik ben een eenvoudige jongen”, beweert hij.
Een eenvoudige man die beeldassociaties maakt die weten te verrassen. De fiets naast het vrouwelijke naakt bijvoorbeeld. Vynck houdt van contrasten en breuken. Zijn absurdisme voegt humor toe aan zijn werk.

Het is aan de bezoeker om de verbanden te zoeken en een stapje te zetten in de wereld van Vynck waarin het onderwerp dat je ziet vaak minder belang heeft dan de schoonheid ervan.

In de Jeruzalemkapel laat Vynck ons – letterlijk – nadenken over de dood met zijn werk ‘MEMENTO MORI’. Om schoonheid zo lang mogelijk te bewaren zorgen we voor onze doden. Ze worden met make-up in een open kist gelegd, ze worden gemummificeerd om hen zo gracieus als mogelijk te laten ontbinden en ze worden voorzichtig ter aarde gelegd met een gedenkteken.

Niet toevallig vervangt zijn werk het praalgraf dat normaal gezien bovenop de grafkelder van Anselm Adornes en zijn vrouw, Margareta van der Banck staat. Een stervend blad houdt zich wanhopig vast aan iets bovenaan, alsof het een baxter is. Het feit dat Vynck zijn werk hier kan neerplaatsen, is om dezelfde reden: om de schoonheid te bewaren van het monument, wordt deze momenteel gerestaureerd. Het praalgraf is zo ook belangrijker geworden dan de beenderen die zich in de grafkelder eronder bevinden.

“Door de heerlijkheid die waarheid geeft, lijkt schoonheid nog veel schoner”.

William Shakespeare (1564 - 1616)